Μπλέξιμο – Μόνιμη εγκατάσταση στα Λουτρά Μανδρακίου

Τον περασμένο Ιούλιο η Λητώ κι εγώ ξεκινούσαμε κάθε πρωί, όσο το δυνατόν πιο νωρίς, για την παραλία Μουλάρι εδώ στη Νίσυρο, ελπίζοντας κάθε φορά να είμαστε μόνοι μας εκεί. Περνούσαμε ένα δίωρο ανασκαλεύοντας το υγρό τοπίο με τα γυαλιστερά βότσαλα. Κάθε τόσο, παίρναμε μια από τις λείες πέτρες και τη βάζαμε σε ένα άδειο μπουκάλι νερού. Σταματούσαμε όταν πια ο ήλιος γινόταν ανυπόφορος. 

Το βότσαλο είναι ένα ιζηματογενές πέτρωμα ορισμένου μεγέθους, μια συμπαγής συσσωμάτωση ενός ή περισσότερων φυσικών ορυκτών. Σε διάστημα χιλιετιών τα βότσαλα του πλανήτη λειαίνονταν όλο και πιο πολύ, γυαλίζοντας από την τριβή μεταξύ τους, το πέρασμα αμέτρητων κυμάτων, το χάδι από πλοκάμια και το ανακάτεμα από γερά πτερύγια και υποθαλάσσια ρεύματα.

Πρέπει τώρα να φανταστεί κανείς ποτάμια, τα ποτάμια του βρόχινου νερού που όλοι γνωρίζουμε, αλλά που τώρα ρέουν αντίστροφα, από τη θάλασσα προς τη στεριά, φέρνοντας πίσω τα πολλαπλά υποθαλάσσια στρώματα από βότσαλα που κείτονται στους βυθούς και σωρεύοντάς τα σταδιακά στην ακτή. Έτσι τα επίπεδα εδάφη ξαναγίνονται λοφώδη. Κατόπιν οι λόφοι εξελίσσονται στα βουνά εκείνα που κάποτε διαβρώθηκαν απ’ το νερό, τη φωτιά, τους ανέμους και τους σεισμούςž τα βουνά ξαναμεγαλώνουν, σχηματίζοντας αυτό που γνωρίζουμε ως ηπείρους αυτού του πλανήτη. 

Τώρα οι χωρισμένες ήπειροι πλησιάζουν και πάλι για να ανασυστήσουν την ενιαία μάζα γης γνωστή ως Παγγαία, όταν ηφαιστειακά ρήγματα διαμόρφωναν την τοπογραφία της επιφάνειας του πλανήτη με τη ρευστή μάζα που εκσφενδόνιζαν από τα έγκατα μιας πολύ νεότερης Γης. Κάθε σταγόνα νερού εξαφανίζεται κατά την ανάδρομη πορεία του χρόνου πίσω στην περίοδο που οι επιστήμονες ονομάζουν Αδαίο Αιώνα, όταν η Γη ήταν ένας σφαιρικός βράχος σαν την κόλαση του Άδη, με ακραία υψηλές θερμοκρασίες και χωρίς ζωή. Ένας σφαιρικός βράχος που όλο και συρρικνώνεται, σε πλάτος μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων και κατόπιν μόλις μερικών δεκάδων μέτρων.

Τελικά, μέσα από μια διαδικασία που μάλλον κανείς δεν θα βιώσει και υπάρχει μόνο σε αλλόκοτες προσομοιώσεις υπολογιστών, ο πυρήνας του πλανήτη που σχηματίστηκε κάποτε από τους ισχυρούς βαρυτικούς δεσμούς μεταξύ κραμάτων ορυκτών, θα διασπαστεί. Αυτές οι δέσμες ορυκτών —που δεν είναι παρά βότσαλα, όπως μας δείχνουν τα επιστημονικά μοντέλα— θα σκορπιστούν στο διάστημα ανάμεσα στα αέρια και τη σκόνη που σχηματίζονται κατά τη στιγμή της γέννησης των πάντων.